son g

20.01.2015

XI Braterska Rada



Od Christine wiem, że Theo opuścił szpital dopiero po tygodniu. Podobno przeszedł dziesiątki badań, które w rezultacie nie wykazały nic. Od tego momentu minął kolejny tydzień, także nie widziałam go już od dwóch. Nie poszłam na jego przyjęcie powitalne, wykręcając się bólem głowy ani nie odwiedziłam go później. Oprócz kilku wyjść z Laną, starałam się nie opuszczać domu, by przypadkiem Theo nie musiał mnie asekurować. Żałosne, wiem. Jednak cała ta sprawa z pocałunkiem, którego on nie pamiętał całkowicie mnie ogłupiła. Nie potrafiłabym mu spojrzeć w oczy, gdybym go spotkała. Dzisiejszego dnia wykręciłam się także od pójścia na zakupy z Laną. Stała mi się ona naprawdę bliska i to mnie dobijało. Wciąż musiałam ją okłamywać w sprawie mojej przeszłości oraz tego kim naprawdę jestem, przez co miałam okropne wyrzuty sumienia. Winna, winna, winna... powinnam mieć ten napis wytatuowany na czole. Nie mogąc dłużej znieść bezczynności, która prowadziła do rozmyślań a te przybliżały mnie do szaleństwa, zerwałam się z łóżka. Zbiegłam na dół, od razu kierując się w stronę kuchni. Wiedziałam, że właśnie tam zastanę Natalie, a jej towarzystwa potrzebowałam w tej chwili niczym powietrza. Zdziwiłam się więc, gdy jej tam nie zastałam.
– Frey?! Skarbie, jestem tutaj – usłyszałam tak dobrze mi znany głos, dobiegający z salonu. Przeszłam przez owalną framugę i dostrzegłam kobietę siedzącą na kanapie z robótkami w dłoniach.
– Śliczne, co to takiego? – zapytałam siadając obok niej i dotykając miękkiej wełny. Matka także uwielbiała zajmować się robótkami, według niej ta umiejętność to zaleta damy, jednak nigdy nie dziergała na drutach.
– Szalik dla ciebie, kochanie. Potrzebujesz coś ciepłego na zimę. – Uśmiechnęłam się szeroko, zachwycona tym gestem . – Myślę, że ten kolor podkreśli twoje oczy.
– Jest cudowny, dziękuję. – Niezwykły odcień zieleni, pasował nie tylko do moich oczu, ale i włosów a w dodatku był to jeden z moich ulubionych kolorów. Zapatrzona w zwinne ręce kobiety nawet nie spostrzegłam, kiedy jej dłonie zatrzymały się a ona siedziała wpatrzona we mnie.
– Frey, czy coś się stało?
– Nie – odpowiedziałam szybko, za szybko. Kobieta odłożyła robótkę i spojrzała na mnie jeszcze bardziej świdrującym wzrokiem.
– Widzę, że coś cię dręczy. Widzę to już od dłuższego czasu. – westchnęłam opierając się o zagłówek kanapy.
– Chodzi o Ericka – wyszeptałam, woląc poruszyć tylko jego temat, by Natalie nie pomyślała o mnie jak o kimś, kto uwodzi cudzych chłopaków. Przemilczałam więc sprawę Theo.
– Wiedziałam, że coś musi być nie tak. – Widząc moją zaintrygowaną minę dodała. – Nie przedstawiłaś go nam. – Uśmiechnęłam się nieznacznie, całkowicie o tym zapominając.
– A co związanego z nim jest tak jak powinno? – zapytałam sama siebie.
– Gdy Theo powiedział nam, że na Ziemi jest twój znajomy z Asgardu sądziłam, że będziesz szczęśliwa. W końcu wreszcie była z tobą jakaś znajoma twarz.
– Też tak myślałam. Erick był moim najlepszym przyjacielem, najbardziej zaufaną osobą spoza rodziny jaką miałam a także... w pewnym momencie kimś więcej. – Przerwałam na chwilę, zamyślona. – Jednak gdy się tu pojawił był inny. Wszystko we mnie krzyczało, że jest coś z nim nie tak. W tej chwili nie jestem pewna czy jest on moim sojusznikiem, czy też wrogiem. – Oczy zaczynały mnie piec od nadmiaru duszonych wewnątrz emocji. – Raz mam ochotę mu zaufać jak dawniej i bez wahania powierzyć mu swój los, lecz w drugim momencie uderza we mnie ta fala niepewności, podejrzeń, które niestety potwierdzają co rusz to nowe dowody. Co powinnam zrobić? Czy naprawdę jest on tutaj by mnie ochronić? Czy też chce mojej śmierci? – Kobieta objęła mnie ramieniem, co poskutkowało całkowitym rozluźnieniem, a co za tym idzie – pozwoliłam łzom płynąć.
– Skarbie, jest jeden niezawodny sposób, któremu większość nie wierzy. – Spojrzałam na nią zamglonym od łez wzrokiem. Poczułam jak jej spracowana, szorstka a zarazem ciepła dłoń, otula mój policzek. – Zaufaj sercu. Gdy mózg się gubi, tylko ono jest w stanie powiedzieć ci prawdę. Tylko serce jest w stanie pokierować cię przez mroki niepewności. – Opuściłam zmęczoną głowę na jej ramię, czując jak wypełnia mnie spokój.




Wieczorem kładłam się spać lżejsza. Po rozmowie z Natalie wszystko wydawało się tylko złym snem. Zaczęłam podejrzewać, że została ona tu zesłana przed Starych Bogów by się mną opiekować. Zasypiając byłam pewna, że znowu będzie mi się śniła pustka. Jeśli mam być szczera wolałam już powtarzające się sny o kapliczce niż tą otchłań. Zdziwiłam się więc, gdy ujrzałam Lokiego.
– Bracie! – krzyknęłam uradowana, podbiegając w jego stronę. Nie wiedziałam jak bardzo brakowało mi jego bliskości, dopóki nie wziął mnie w swoje ramiona.
– Wszystkiego najlepszego Frey. – W pierwszej chwili nie wiedziałam o co mu chodzi i dopiero, gdy wypuścił mnie z objęć, zrozumiałam. Dzisiaj jest dzień mojego imienia.
– Och, dziękuję. – Przetarłam dłonią skroń, zastanawiając się jak dużo musiało się wydarzyć bym zapomniała o własnych urodzinach. Oczywiście nikt z moich Ziemskich przyjaciół o nich nie wiedział, bowiem skąd?
– Wybacz, że nie mam dla ciebie podarunku, ale sama rozumiesz. – rozłożył dłonie, które zamigały niczym hologram na potwierdzenie jego słów.
– Oczywiście, że rozumiem. Twoja obecność tutaj to dla mnie najlepszy prezent. W dodatku zesłałeś na Ziemię Ericka, co także było bardzo miłe, szkoda tylko... – zaczęłam i już miałam przejść do wzmianki o prawdopodobnej zdradzie i zamachu na moje życie, gdy ujrzałam minę brata. Twarz Lokiego zastygła w dziwnym wyrazie.
– Ericka? Chodzi ci o tego drugorzędnego czarownika, z którym włóczyłaś się po Asgardzie? – Kiwnęłam twierdząco głową nie pojmując jego zdziwienia. – Nigdy nie wysłał bym go do ciebie. Zapomniałaś jak bardzo mi ulżyło, że w końcu dałaś sobie z nim spokój? – Loki miał rację. Nigdy nie przepadał za Erickiem. Uważał go za niegodnego by przebywać w moim towarzystwie. Podejrzewałam nawet, że to on zawiadomił Odyna o tym, że się spotykamy. Jak mogłam tak spokojnie uwierzyć, że to Loki pomógł mu tu przybyć. To z kolei oznaczało, że zrobił to ktoś inny. Ktoś kto prawdopodobnie przybył tu razem z nim.
– Jestem skończoną kretynką. – Złapałam się za głowę. – Jak mogłam być tak ślepa?
– Frey, posłuchaj mnie. – Dłonie Lokiego spoczęły na moich barkach. – Wszystko będzie dobrze. Odwiedził mnie Thor, musiał podejrzewać, że widuję się z tobą za pomocą magii. Kazał ci przekazać życzenia i obietnicę, że wkrótce zjawi się na Ziemi.
– Dlaczego nie przybędzie tu od razu? – zapytałam ze złością, której nie mogłam powstrzymać. – Już dwukrotnie próbowano mnie zabić. Co takiego musi się wydarzyć by z Asgardu nadeszła pomoc? – Loki zamyślił się a przez jego twarz przebiegł dziwny cień.
– Thor chciał to załatwić jak należy i wpierw porozmawiać z ojcem. Wiesz, że gdyby to o mnie chodziło, zabrał bym cię stamtąd bez mrugnięcia okiem. – Nagle coś zaświtało mi w głowie. Sprawa, którą miałam z nim poruszyć, ale za każdym razem o niej zapominałam.
– Tu chodzi o ten kamień, prawda? – Twarz boga pokrył cień i nim zdążyłam cokolwiek zrobić... zniknął.




Gdy tylko otworzyłam na nowo oczy, byłam bardziej rozbudzona niż kiedykolwiek wcześniej. Dosłownie wyskoczyłam z łóżka i choć mój pokój nie trawiły płomienie jak ostatnim razem, mogłabym przysiąc, że moja dusza płonie. Nigdy wcześniej nie byłam tak wściekła. Natalie kazała zaufać mi sercu, tylko że to właśnie ono sprowadziło na mnie kłopoty. Ono i mój umysł nie współpracowały, przez co byłam bliska obłędu. Postanowiłam więc odciąć się od obu i zrobić coś co zrobiłby mój ojciec – działać zgodnie z prawem. Dam Erickowi wybór: albo powie mi prawdę, albo ma natychmiast wracać do Asgardu, w przeciwnym razie dopilnuję by trafił wprost do Svartalfheim. Okropne? Zapewne. Jednak muszę zacząć być silna i przestać działać na podstawie uczuć, jeśli mam zamiar przetrwać. Dałam Erickowi już zbyt wiele szans na powiedzenie prawdy, z żadnej z nich nie skorzystał. Wymknęłam się potajemnie z domu, co akurat było dziecinnie proste, jak na ucieczkę spod nosa dwójki emerytowanych agentów. Mój nowy samochód stał zbyt blisko okna od sypialni państwa Greyson, wzięłam więc rower. Na szczęście przymrozek zelżał na sile, dzięki czemu jazda na dwuśladowcu była możliwa. Droga z domu do Ericka dłużyła się niemiłosiernie. Można by sądzić, że zimowa pogoda choć odrobinę mnie ochłodzi i odgoni złość, ale stało się wręcz przeciwnie. Z zaczerwienionymi polikami, z przekrzywioną czerwoną czapką i rozpiętą kurtką, niczym huragan wpadłam na drzwi od mieszkania Ericka. Te o dziwo otworzyły się w tym samym momencie, w którym chciałam na nie naprzeć. Wpadając wprost w objęcia blondyna, starałam się nie stracić równowagi. Ten stał w progu, podtrzymując mnie w swoich nagich ramionach, odziany jedynie w bawełniane, długie spodnie. Jego ciało zdawało się parować, wystawione na zimową temperaturę, ale on się tym nie przejmował. Stał stabilnie, wpatrując się w moje oczy, tak uporczywie, że czułam jak się rumienie. Nim zdołałam cokolwiek powiedzieć, przysunął się jeszcze bliżej, tak że poczułam jego ciepły oddech na swoim policzku, gdy przemówił.
– Wszystkiego najlepszego. – Następnie jego usta wpiły się w moje z taką mocą, że dziękowałam Bogom za to, że mnie podtrzymuje.



Rozdział krótki i nie wnosi zbyt dużo, ale coś zawsze haha. Nastał mroczny czas sesji i naprawdę się starałam go napisać ;D Kolejny rozdział to jest coś na co czekałam od dawien dawna . jjjjjjjajć <3 Serio, będzie duuuuużo akcji. ^^ I ogólnie.
Witam nową czytelniczkę Onnawen <333 oraz dziękuje stałym czytelnikom za ich obecność i komentowanie, dzięki Wam opowiadanie nadal istnieje.
Czy ktokolwiek dostrzegł ukrytą opcję na szablonie? Nie? Najedzcie na oczy Frey :D. Ta da nie ma za co.  haha'
Do zobaczenia wkrótce.
Jaj, nie mogę się doczekać napisania kolejnego. 

12 komentarzy:

  1. Pierwsza! :) Na początku będę narzekać, bo za krótko! Teraz pozytywy, których oczywiście jest o wiele więcej. Po pierwsze uwiodła mnie postać Natalnie, pokazała swoją matczyną naturę , dzięki której Frey może poczuć się jak w domu. Ten fragment był na prawdę słodki <3
    Wiedziałam! WIEDZIAŁAM! Że to nie Loki zesłał tutaj Ericka! Ta sprawa śmierdziała na kilometr! Nie wiem o co chodzi z tym kamieniem, ale coraz bardziej nurtuje mnie czym on tak na prawdę jest? Co wspólnego może mieć z tablicą ze snu? Pytania bez odpowiedzi...
    Ostatnim fragmentem to mnie powaliłaś. Wrr... lubię taką złą i nieprzewidywalną Frey, ale mam nadzieję, że nie zrobi jakiejś głupoty i że wybaczy Erickowi!
    Oooo. Jak mi miło być tak witaną <3 Szykuje się dużo akcji i doobrze! już nie mogę się doczekać!
    Jej oczy się zmieniają! Kiedyś bawiłam się w szablony, ale do pięt Ci nie dorastam :P Strzeż się, bo na pewno za niedługo napiszę do Ciebie z prośbą o szablon. Twoje opowiadanie natchnęło mnie do mojego własnego pomysłu na Marvela i myślę, że blog rozkręci się szybciej niż to sobie ustaliłam.
    Życzę dużo weny! :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. *Natalie. Oczywiście wdarła się literówka, skubana! :D

      Usuń
    2. Widzisz? Intuicja cię nie zawiodła :D Dziękuję bardzo <3 i oczywiście pisz śmiało gdybyś chciała zamówić szablon :)

      Usuń
  2. Witam :)
    Co prawda rozdział krótki, ale można to wybaczyć. Doskonale to rozumiem, że takie momenty są czasami konieczne. Sama właśnie nad takim pracuję :P
    Pojawił się Loki ^^ I tutaj będę narzekać, że jest go tak mało w opowiadaniu! Jego i Thora! Ale rozumiem, że muszę być cierpliwa, więc czekam wytrwale :D
    Postać Erika jest tajemnicza i zaczyna mnie to denerwować. Nie wiem, co powinnam o nim myśleć. Do tego do tej pory nie wiadomo, kto jest oprawcą Frey. Ucieszyłam się na wiadomość, że następny rozdział będzie przepełniony akcją. Pracuj nad nim solidnie, bowiem życzę ci dużo weny :D
    Pozdrawiam!
    Ana

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Twoja cierpliwość wkrótce zostanie wynagrodzona :) Przynajmniej po części xD
      Taaaak Erick to taka zakapiora, której nie da się wyczuć. Frey coś o tym wie hahah :D
      spoko loko wkrótce coś ruszy ;) <3
      Dziękuję :*

      Usuń
  3. Ten Erik, a właściwie to, że niby coś o nim wiadomo, ale tak naprawdę to nic, mnie strasznie irytuje. Miło, że pojawił się Loki i coś się wyklarowało, bo skoro nie on przysłał E. to kto? Cóż, dlaczego tak nagle zniknął?
    A ta końcówka i ten pocałunek. Nie, nie, nie. To nie tak widziałam.

    Pozdrawiam.

    P.S.
    Ej, fajny bajer z tymi oczami.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jako że Freyka wreszcie się porządie wkurzyła, Erick będzie musiał wreszcie być z nami szczery haha Loki zawsze pomocny :D
      Dziękuje bardzo <333

      Usuń
  4. Zabolał mnie lekki brak Theo no ale to nie mój mózg i wena.Fajnie że pojawił się Loki.Największym idiotyzmem jest to że po mimo że ataki są na pannę F to Asgard Hugo z tym robi! oni powinni po mordach dostać ;D o tym Ericu to już nawet nie wspomnę taki cicho ciemny jakiś.A z tymi oczami to bynajmniej "Magic In The Sky"(Tu:Macha ręką robiąc pół kole). Szerze? to wgl nie skupiłam się nię na pierwszej części rozdziału tylko na drugiej.Taka moa dziwna natura.
    Pozdrawiam Rachel

    OdpowiedzUsuń
  5. Przepraszam za spóźnienie. Już komentuję...
    Tak więc, moje serce się rozpuściło, gdy pojawił się Loki ♡ Był taki słodki, uroczy, pomocny, kochany, troskliwy, wspaniały... Muszę przystosować z przymiotnikami XD
    Ale na prawdę mnke wzruszył :)
    Wybacz, że skupiam się głównie na tym jednym fragmencie (który cieszy moje oczy swoją długością XD (Jak chcesz, następnym razem możesz być hojniejsza ;) ) ), lecz on wrył mi się wppamięć :p
    A Eric niech gada i się tłumaczy! (Nie zabija) I Frey powinna mu dać prawy sierpowy za pocałunek (ewentualnie lewy prosty XD)
    Pisz już ten rozdział, bo gdy piszesz o akcji to aż skaczę z radości :)
    Pozdrawiam,
    Viv

    OdpowiedzUsuń
  6. Przeczytałam wszystkie rozdziały i czekam na następne. Loki w końcu pojawił się na dłużej ;)
    Julka

    OdpowiedzUsuń
  7. Hej :)
    Nominowałam Cię do LBA :)
    Więcej informacji znajdziesz na moim blogu.
    Pozdrawiam,
    Viv

    OdpowiedzUsuń